Dromend naar de wereld kijken Maarten’s laatste toespraken
De Groenendaal-oefenzaal in Conferentieoord Mennorode te Elspeet, waar Maarten’s laatste sessies plaatsvonden.
“Kijk ook eens naar mijn laatste toespraken,” zei Maarten Houtman tegen ons, midden in de voorbereiding van de uitgave Blijf luisteren, het verhaal gaat verder (2010). Het was een terloopse opmerking, zoals hij dat wel vaker deed. Hoorde je het niet, ook goed. En in die drukke periode drong het maar half tot ons door, de old time favorites van zijn leerlingen waren op dat moment aan de orde.[1]Maartens laatste toespraken omvatten eigenlijk alles wat wij al die jaren bij hem konden beluisteren. Zijn woorden hebben de zachtheid van een mens die geen enkele eis stelt aan het leven, ook niet aan jou – waardoor ze heel gemakkelijk bij je binnenkomen, als de fluistering van een geliefde. Hij spreekt vanuit zijn persoonlijke ervaring, vanuit zijn bewogenheid met ons en vanuit een leven lang mediteren – “een zeepbel,” zei hij, ons shockerend. Maar de volgende dag legt hij het gelukkig uit.
Tijdens zijn allerlaatste sessie – “maar dat is in de tijd gerekend,” zegt hij erbij – in mei 2007, steekt Maarten ons een hart onder de riem en spreekt, op de liefdevolle manier die wij zo goed van hem kennen, nog eenmaal over de essentie van meditatie: “Wat is nu de basisinspanning die nodig is? Eigenlijk is dat – ook al klinkt het misschien een beetje gek – dat je overdag een beetje dromend naar de wereld kijkt...”
