Drie bijzondere toespraken
“Heel lang geleden, toen de grote verteller nog droomde en alles uit zichzelf gebeurde, schrok hij van het lijden dat hij zag. Hij besloot degenen die moesten lijden van een inzicht te voorzien, dat hen duidelijk zou maken waarom ze het moesten ondergaan. En ook hoe zij, nog langer geleden, hetgeen ze nu als lijden ervoeren zelf hadden gewild, opdat de grote voorzegging die alles op aarde en onder de hemel omvatte, zou kunnen worden vervuld.”
Zo begint het verhaal waarmee Imah, de oude vertelster, Maarten troost als zijn lievelingsboom wordt gekapt en hij als klein jongetje geconfronteerd wordt met dood en vergankelijkheid. Het verhaal gaat over het leven en lijden van de mens in het grote geheel van de schepping, en vertelt ook dat de mens een inzicht geschonken is die hem kan verlossen uit zijn onbewustheid.
Imah, vrouw van een Dalang – een Javaanse schimmenspeler – vertelt Maarten van z’n derde tot en met z’n zevende jaar de Indonesische versie van het hindoe-epos de Mahabharata, iedere avond voor het slapen gaan, waarmee hij ingewijd wordt in de mythische beleving van het leven.
Daarmee is de basis gelegd voor een leven dat in het teken zal staan van het grote Verhaal, “dat oneindige Verhaal dat altijd doorgaat en dat door ieder die het vertelt vergroot en vernieuwd wordt, omdat je je eigen verhaal aan dat hele grote Verhaal toevoegt.”