Bij de Toespraak v/d maand september 2023
In de jaren 90 vroeg ik tijdens een sessie aan Maarten hoe het kwam dat ik het leed van de wereld altijd ver van me hield, omdat ik het gevoel had dat ik er anders aan te gronde zou gaan. Ik weet zijn antwoord niet meer. Later las ik in een toespraak dat het erom ging dat je je een voelde met het geheel. Maar helaas was ook dat iets wat ik totaal niet ‘begreep’.
Onlangs zag ik een interview op TV. Iemand was alles kwijtgeraakt bij de natuurbranden op Hawaï. Ik keek in zijn ogen en zijn ontzetting en wanhoop vloeiden bij mij binnen. Er was geen ontkomen aan. Is dat het, vroeg ik me af. Was dat wat Maarten bedoelde toen hij zei:
“Ik denk dat wij allemaal, ieder op onze plaats en ieder in onze situatie, mens kunnen zijn doordat we beseffen wat er gebeurt. En dat we proberen de angst, het leed van de vernietiging, in onszelf te verzachten. Erbij te zijn, het op te merken. Zonder sentimentele verhaaltjes, maar gewoon, erbij te zijn.”
Deze uitspraak vond ik in de toespraak van de maand september ‘Licht en schaduw’ uit juli 1993. Misschien wel de sessie waarin ik mijn vraag stelde.
Hij vertelt daar uit zijn jeugd over de oude tuinman die hem paaltjes leerde scherpen. En over mierenleeuwen die hij wilde verhinderen om mieren te eten.
Maar mij geeft hij ook antwoord op mijn durende vraag: “hoe kan ik het lijden in mij toelaten en verzachten.” Er is werk aan de winkel, met vreugde.
Klaaske, 24 augustus 2023
< Sitemap Tao-zen