Leven is aandachtig zijn voor wat er zich voordoet. De wisseling van jaren. De wisseling van seizoenen. De wisseling van gebeurtenissen. Leven is verlangen naar het andere leven, dat, verscholen, dicht op mijn huid aanwezig is. Zo dun ‘wie ein Hauch’. Zo dichtbij als een ademtocht dat dit leven mijn deel mag zijn. Leven is dit te beseffen. In steeds meerdere en diepere dimensie waarin ik mijn mogelijkheden kan gebruiken. Waarin het verlangen naar het Onzienlijke wordt geïntensiveerd, waardoor op het einde van mijn leven geen aandacht, geen verlangen, geen besef meer nodig zijn. En van aangezicht tot aangezicht alleen liefde overblijft. Mieke van Keep, in: ‘Luisterend naar Maarten’, april 1998