Hanna Mobach heeft van meet af aan de boeken die haar man, Zen-leraar Houtman, van illustraties voorzien. Als je bladert door de online uitgaven die later van die boeken gemaakt zijn, is daar nog iets terug te vinden:
– ZEN notities onderweg;
– Tao-zen, de weg van niet-dwang.
Een bijzondere samenwerking tussen beiden ontstond bij de uitgave 'De kom van herinnering', een boekje dat nog verkrijgbaar is. Hanna liet zich hier door de verhalen van Maarten inspireren en maakte bij elk verhaal een tekening.[1]
Om u een indruk te geven, hieronder het laatste verhaal uit de bundel, ‘De wikkel’, met de bijbehorende tekening van Hanna:
De wikkel
`De man ging van huis met een trommel mooi zacht verbandwikkel, die wonden kon helen en verdriet lenigen. En er waren veel wonden en soorten verdriet in de wereld.
Hij liep langzaam, er waren nog geen mensen. Het graan was groen en de bomen stonden te peinzen over het laatste dat de wind verteld had. Een enkele vogel kwam langs, streek neer, keek om zich heen en vloog weer op.
Er hing een grote vermoeidheid over het land. Je kon het merken aan het zachte bewegen van het graan en aan de kleine ritselingen in de bomen. Ze verlangden naar de nacht, maar het was pas ochtend.
De man trok een stukje van de wikkel uit de trommel maar aarzelde toen hij besefte dat de vermoeidheid zich van halm tot halm en van boom tot boom uitbreidde tot aan de horizon en ver daarachter. Hij was maar een kleine man en zijn wikkel was eindig, dacht hij.
De zon werd steeds sterker en spoorde aan tot actie, maar de vermoeidheid was te groot. Als het bleef zoals het was zou alles verbranden. Verderop in de boomgaarden hadden de bloesems zich wel geopend, maar zonder geur om de bijen te kunnen lokken. De takken van de bomen waren naar de aarde gebogen, in afwachting van een volgend seizoen.
Het meest neerslachtig waren de bomen onder de hoogspanningslijn, waarvan de kabels in de hoogte een akelig grommend geluid maakten. Gekooide energie die ontlading zocht. Een paard in de wei verderop brieste luid, steigerde en was met één sprong op de bovenste kabel, waar het met dansende hoeven grote vonken uit sloeg, die wegspatten onder woedend gegrom.
Met een bang hart liep de man met het paard mee dat steeds langzamer voortging, uitgleed en klauwend omlaag stortte. Gelukkig stond het weer op, deed een paar stappen, hinnikte zacht en stond rillend stil. De man greep naar de wikkel, maar merkte dat deze al ontrold was en leidde naar huizen verderop.
Bewoog de wikkel? Werd eraan getrokken? Hij haastte zich naar de huizen en zag een jongen bezig de stof door een bijtend zuur te halen, terwijl een ander van de rafelige stukken poppen vormde die vaal en levenloos in de ruimte stonden.
Maar het paard hinnikte nog steeds en de man keerde snel terug en legde het laatste ongeschonden stuk wikkel van neus tot staart op het dier.
Na een poosje zag hij dat de wikkel transparant werd en tenslotte helemaal werd opgenomen, waarna het dier rustig begon te grazen. Soms schudde het nog met zijn hoofd, maar later stond het stil en keek dromerig naar de man.
Die zachte blik dreef hem met de verontreinigde wikkel en de dode poppen naar huis.
Thuis wachtte hem een onbekende vrouw, die zonder een woord te zeggen de poppen en het natte stuk wikkel van hem overnam en in een grote bak met helder water begon te wassen. Hij ging haar vanzelf helpen en keek af en toe naar haar. Zij waste alleen maar.
Toen ze klaar waren zagen ze dat de wikkel veel langer was dan eerst en prachtig glansde. Hij liet het kostbare lint aandachtig door zijn handen gaan, voor zij het samen oprolden en weer in de trommel deden.
De vrouw vond het heel vanzelfsprekend dat hij direct, zonder te eten of te rusten, terug ging naar zijn werk. Bij de deur zei ze nog: “Vergeet de mensen niet, die hebben ’t het meeste nodig.
” Hij keerde zich nog even om, zwaaide en ging op pad.
Tot zijn verbazing begon de wikkel zich vanzelf te onttollen. De man werd meegetrokken naar het ondergrondse gebrom van de stad met haar opwinding, haast, onvrede en verdriet. Overal waar de wikkel kwam, werd hij opgenomen en zelfs opgezogen, waardoor ze vanzelf afbrak en verder ging.
Je behoefde alleen maar te beginnen, zonder je wat af te vragen. Wat je erover dacht kon het alleen maar schaden.
Plotseling besefte hij dat de vrouw met wie hij gewassen had, zijn eigen vrouw was. Zijn verlangen naar haar gaf hem vleugels. Ze wachtte hem bij de voordeur, die wijdopen stond.
Toen ze naar binnen gingen, begonnen ze aan een nieuw leven.
____________________
[1] Het boekje ‘De kom van herinnering en andere verhalen’ is te bestellen bij Etalage.
Op het blog van Hanna Mobach zijn de afzonderlijke tekeningen te bekijken.
Sitemap Tao-zen